Zeetdruppels druppen langs mijn hoofd op de grond. Twee uur in de hete zon staan valt niet mee.. Terwijl we in de rij wachten tot we de veerboot op mogen vragen we ons af hoe lang het nog gaat duren. De veerboot is ondertussen al twee uur aan het lossen, hoe kan dit? Vragen wij ons af. Dat is nou de Gambiaanse manier van werken. Alles gebeurt langzaam. Terwijl er 200 mensen op 150 vierkante meter staan te zweten, zijn de mensen die eigenlijk moeten werken aan het zitten, praten en naar ons aan het kijken. We raken in gesprek met een lokale man. Hij zegt ons dat het nog goed een uur kan duren voordat de veerboot vertrekt en dat we beter met een andere boot naar de overkant kunnen gaan. Wij geloven hem en gaan met hem mee.

Door de steegjes heen komen wij bij een soort van haven. Een haven van zand met een stuk of 10 kleine houten bootjes. Het staat vol met Gambiaanse mensen, en zoals verwacht komt iedereen direct naar ons toe omdat we wit zijn. Ditmaal niet om ons iets te verkopen, neenee, ze willen ons op de rug nemen. Om op de boten te komen moet je namelijk eerst door 2 meter water lopen, en je wil natuurlijk niet dat je knieën nat worden. Als kippen in een kippenhok staan ze om je heen als ik plotseling de lucht inga. Zonder dat ik het in de gaten heb, is er iemand onder mij gedoken en heeft hij mij op zijn nek getilt. Ik wordt op boot gezet, waarna hij meteen naar mij schreeuwt: ‘’I want money, give me your money!!’’. Ik weet niet wat me overkomt. Hij tilt mij op zonder te vragen en gaat vervolgens ook nog is geld vragen?? Maar ik moet wel, met een hoop boos kijkende Gambianen om je heen voel je je toch wel een beetje in de minderheid. Ik betaal de man 10 dalasis (20 cent) en ik ga zitten in het bootje. Alles piepte en kraakte. De waterstralen gieten naar binnen terwijl een jongetje van 12 met een kapotte jerrycan het er weer uit zit te scheppen. En dan na te gaan dat deze boot (waar een man of 50 in zit) nog 3 kilometer de rivier moet oversteken terwijl de rivier direct aan de oceaan ligt… Het bootje vliegt van de ene naar de andere kant door de hoge golven en om de haverklap kletst er water aan boord. Op de achtergrond nog steeds de lossende veerboot en ik hoop maar één ding, laat mij aan de overkant komen. Met moeite komt het bootje aan de overkant, waarna het hele verhaal van de kippen begint opnieuw begint..

De andere kant van de rivier is heel anders dan het zuidelijke deel van Gambia. Het is een stuk minder toeristisch en er vliegen minder mensen op je af. We hebben met een chauffeur afgesproken dat hij ons zou brengen en halen van james island (slaven eiland). Dit is een centraal punt geweest van de slavenhanden in de regio gambia/senegal. Terwijl we in een jeep achterin zitten, hobbelend over een zandweg, rijden we langs boerderijen die losstaan van dorpen of steden. Wat hier vooral opvalt zijn de kinderen. De kinderen roepen naar je en rennen achter je auto aan. Het lijkt alsof hier maar weinig toeristen komen en ze het oprecht leuk vinden om je te zien. We stoppen omdat de chauffeur ons een vrucht wil laten proeven en er komt een jongetje op ons af. Hij roept ‘’Minti, minti!’’, dit betekend snoep. Hij wil gewoon snoep, net zoals alle andere kinderen in het zuiden van Gambia. We rijden weer verder en je ziet een boos (bijna verwaand) kijkend kindje steeds kleiner worden. Hij is boos omdat hij geen snoep krijgt. En dan zie je toch, dat zelfs de gebieden waarvan je denkt dat ze nog ouderwets zijn, toch nog zijn verpest door de toeristen.

Tom