The only toubabs in town

Meeehhp Meeehp!! Ik spring snel opzij als ik bijna aangereden word door een gele auto met groene horizontale strepen.. Het is een taxichauffeur. Ik krijg een flashforward. Een bebloed been in het ziekenhuis dat vol met stof en zand is, bruine muren en de mensen kuchen bijna over mijn been heen terwijl ik op een vies bed erlangs wordt gerold. Een doctor die zijn sigaret rookt terwijl hij naar mijn been kijkt en mij medicijnen geeft die ik niet nodig heb. Hij zet gips om mijn benen, hopend dat het goed zit en het normaal terug groeit. Ik denk aan de toekomst, de laatste 7 weken niet meer zwemmen, niet mee sporten, niet meer veel wandelen en moeilijk slapen. Ik schrik weer terug in de realiteit en ik bedenk me wat er is gebeurt. De taxichauffeur heeft mij op enkele centimeters na aangereden en stopt hierna recht voor onze neus. Wij lopen erlangs en weten al lang wat er gaat gebeuren, hij steekt zijn hand uit zijn raam en vraagt of we een taxi nodig hebben. Wat is hij denkende, eerst ons bijna aanrijden en dan verwachten dat we bij hem in de auto stappen?? Alsof we ons dan veilig zullen voelen. Ons niet gezien, wij lopen liever en leven graag een dagje langer. We lopen door op het voetpad van rood zand langs de weg wat niet echt een voetpad is en de taxichauffeur rijd teleurgesteld door. We bespreken wat er nu eigenlijk is gebeurt, maar we hebben nog maar weinig bedenktijd en vrijwel precies hetzelfde gebeurt weer. Iets minder erg deze keer, ik had geen flashforwards, maar het is duidelijk, de taxichauffeurs azen op klanten, die er bijna niet meer zijn sinds het toeristenseizoen is afgelopen.

Je merkt het aan alles, tijden zijn schaars. Sinds een aantal weken is het toeristenseizoen afgelopen en is er nog maar weinig business te vinden voor de meeste mensen hier. Je hebt hierin 3 verschillende mensen. Het eerste soort zijn de mensen die in het toeristenseizoen (wat hier van november tot en met april/mei is) geld verdienen en in the off-season (regenseizoen) gaan ze naar hun familie in het binnenland om daar te helpen op de boerderij. Wat hiervan vaak het leuke is, is dat veel van deze mensen vaak dingen doen die ze van hun familie nooit mogen. Dit doen ze omdat ze graag geld willen van de toeristen, en toeristen geven vaak sneller geld aan iemand die bepaalde dingen doet die eigenlijk van hun geloof niet mogen. Een voorbeeld hiervan is een vriend van ons Happy (ja hij heet happy en ja hij is altijd blij). Hij laat zijn rasta haren groeien (wat al niet mag), draagt normale kleding (t-shirt en spijkerbroek of korte broek), gaat mee op stap en doet de leukste dingen met je en stelt zich helemaal open. In het regenseizoen gaat hij weer terug naar zijn familie. Hij scheert zijn kop kaal, stopt met roken en gaat in zijn koffer vol met klederdracht weer terug naar zijn familie. Hier scheld hij niet meer en is hij weer de liefste van de wereld. Dit herhaalt zich ieder jaar en hij lijkt de ideale zoon die geld opbrengt voor zijn familie.
De tweede soort mensen zijn de mensen die heel het jaar door in de toeristische dorpen blijven en geld van de toeristen proberen te krijgen. Deze mensen blijven dit doen in de off-season omdat bijna iedereen weggaat en ze dus zelf als enige overblijven en dus nog wel iets kunnen verkopen aan de weinige toeristen die er nog zijn. Ze verdienen weinig geld, maar ze verdienen geld. Ze leven vooral op het geld wat ze hebben verdient in het toeristenseizoen.
Het derde soort mensen zijn de mensen die vooral leven op de lokale bevolking. Ze blijven ook het hele jaar in het toeristische gedeelte maar verdienen hun geld aan de mensen die er ook blijven wonen.

Zoals gezegd is het dus een stuk rustiger geworden. De weg is bijna leeg van taxi’s in plaats van 75% van alle auto’s zijn taxi’s. Hierom zijn de taxi’s die nog over zijn heer erg geaasd op de weinige toubabs(lokale taal voor witte) die er nog zijn en zullen ze er alles aan doen om je in hun auto te krijgen. Ze wachten voor je terwijl je nog 500 meter moet lopen, ze rijden je bijna aan om voor je te stoppen (zoals in het eerste deel van het verhaal) en ze toeteren zoveel ze maar kunnen. Ook is het een stuk rustiger op het strand en bij het stappen. Waar wij eerst elke week naar de bucarabu (klein barretje met live muziek) konden gaan en het helemaal vol zou zijn, is het nu helemaal leeg op een aantal mensen na. Je kan er gelukkig wel makkelijker door poulen aangezien je niet meer zoveel hoeft te wachten, elk nadeel heb zen voordeel. Het is alleen wel jammer dat er niemand meer aan het dansen is, en je dus in je eentje op de dansvloer als een idioot aan het dansen bent (gelukkig is er dan ook niemand die je ziet dansen dus zo erg is het niet xD)


Met dit in het achterhoofd, betekend het ook dat de vluchten naar en van Gambia een stuk goedkoper zijn omdat er maar weinig vraag naar is. Daarom was Michelle haar zusje langsgekomen. Zij kwam aan op vrijdagavond en Michelle heeft haar opgehaald. Toen ze aankwam bij de appartementen stond het welkomstcomité al klaar. Drie jongeren die veeelste diep in het glaasje gekeken hebben en kaas, KAAS! naar haar gingen schreeuwen. Jaja dat moet vast een leuk welkom geweest zijn voor iemand die voor de eerste keer in Afrika komt en voor de eerste keer ging vliegen. Ik vraag me af of ze niet meteen weer terug het vliegtuig terug zou willen stappen na de aankomstbij de appartementen.. Gelukkig waren we de volgende dag weer normaal (ofja normaal, brak als een baksteen maar we schreeuwden in ieder geval niet meer) en had ze een normaal beeld van ons gekregen. Lekker heel de dag op het strand geweest waarna het zusje van Michelle natuurlijk roder was dan een kreeft. Gelukkig had ze zichzelf de dag hierna goed ingesmeerd en konden we naar het apenpark. In het apenpark werd er van tevoren duidelijk aangegeven dat we ze niet mochten voeren. Met 2 zakken pinda’s waren we dus goed uitgerust om een leuk dagje te krijgen. Al na 50 meter kwamen er een paar nieuwsgierige apen naar ons toe en wij geven ze natuurlijk meteen pinda’s. Ik was natuurlijk weer de slimste door het zakje pinda’s in mijn voorvakje van mijn tas te stoppen en toen er een aap op mijn schouder kwam zitten moest ik vechten voor mijn zakje pinda’s. Het was een flink gevecht, maar hoe hard ik er ook voor heb gevochten, ik moest het helaas laten afweten van deze gorilla en ik was mijn zakje pinda’s kwijt… Gelukkig had Pippa de helft er al uitgehaald en konden we verder voeren. Deze keer één voor één en niet laten merken waar de pinda’s zaten. Heel wat fotomodel-apen en anderhalf zakje pinda’s later waren we er wel klaar mee en hebben we een geweldige ervaring gehad! We konden weer lekker naar het strand waar het zusje van Michelle lekker in de schaduw mocht gaan liggen.

Ba beneen yoon! (see you later)
Tom